Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό από την επιστροφή του στην Superleague 1 και έπειτα, το συμπέρασμα είναι ότι ο Άρης επέστρεψε δυναμικά.
Τέσσερα χρόνια μακριά από την πρώτη κατηγορία ήταν πολλά για τον Άρη. Για την ακρίβεια κάτι περισσότερο από πολλά, για μια ένα κλάμπ, που πριν το υποβιβασμό της είχε σταθεροποιηθεί στις πέντε κορυφαίες ομάδες της χώρας, είχε πανηγυρίσει σπουδαίες νίκες εντός και εκτός συνόρων και ταυτόχρονα είχε πάντα στο πλευρό του την στήριξη του κόσμου της.
Ανεξάρτητα από το αν θα συνεχιστεί ή όχι το φετινό πρωτάθλημα, ο στόχος για τον Άρη πλέον θα πρέπει να είναι το βήμα παραπάνω, να γίνει ακόμη πιο ανταγωνιστικός και να καταφέρει να δημιουργήσει έναν ”βασικό κορμό” παικτών, με τους οποίους θα πορευτεί για παραπάνω από μια σεζόν.
Στην εύρεση ποιοτικών ξένων ποδοσφαιριστών μέχρι στιγμής οι κιτρινόμαυροι παίρνουν έναν πολύ καλό βαθμό. Το σημαντικότερο ζήτημα όμως είναι η δημιουργία μιας βάσης Ελλήνων ποδοσφαιριστών, οι οποίοι θα πλαισιωθούν με ποιοτικούς ξένους.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι και για την ΑΕΚ από το 2014, όταν και βρισκόταν στην Football League (Superleague 2 σήμερα), αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς της στόχους.
Λίγες σεζόν αργότερα η Ένωση και συγκεκριμένα το 2018 κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα, έχοντας όχι μόνο στο ρόστερ της, αλλά και στην βασική της ενδεκάδα παίκτες, που αγωνίζονταν σε αυτήν από τότε που βρισκόταν στην δεύτερη κατηγορία.
Ο στόχος του Άρη αυτός πρέπει να είναι, διότι κακά τα ψέμματα αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος να πετύχεις, χωρίς να διαθέτεις απαραίτητα το μεγαλύτερο μπάτζετ από κάθε άλλη ομάδα του πρωταθλήματος.